Lees voor
In het kader van het thema HOOR ERBIJ!waren we op zoek naar verbindende verhalen;
Verhalen die de verbinding tot stand brengen en verhalen die bestaande verbindingen tonen.
In deze verhalen van inwoners van de gemeente Losser, jong, minder jong, afkomstig uit Losser of juist niet, lang of kortdurende verblijvend willen we te weten komen..
Waar hoor jij bij.
Gedurende de WAK, de Week van de AmateurKunst, plaatsen we elke dag nieuwe verhalen; het zijn stuk voor stuk prachtige portretten geworden.
Lees het verhaal bv het verhaal van Kim en Jaqueline kijk naar de prachtige beelden van het fotoproject.
En lees elke dag een deel van het verhaal van Nataliya die vluchtte uit Oekraïne.
Nataliya vluchtte uit Oekraine met haar 2 kinderen en woont in Losser in voormalig hotel Marktzicht.
Hieronder lees je deel 2 van het verhaal van Nataliya:
We zochten een andere manier om weg te komen. Samen met een vriendin vond ik een klein station dichtbij ons huis, waar we konden komen met behulp van een taxiservice gerund door vrijwilligers. Er waren bijna duizend mensen op het station. Het lukte ons om met de trein mee te gaan. De reis naar Lviv duurde 12 uur, honderden mensen stonden in het gangpad en er was geen toilet. Wanneer we het luchtalarm hoorden moest telkens het licht uit, opdat we geen zichtbaar doelwit zouden zijn.
Toen we in Lviv aankwamen was het al na negen uur ‘s avonds. We mochten niet meer op straat zijn vanwege de avondklok. Daarom wachtten we de hele nacht buiten bij het station op treinen of bussen die ons verder konden brengen – binnen in het stationsgebouw zat het al helemaal vol met mensen. Duizend mensen die wachtten om geëvacueerd te worden. De kinderen konden twee uurtjes slapen in een vrijwilligerstent met verwarming, want buiten was het -7 graden en sneeuwde het. We hadden het enorm koud, vooral de kinderen. ’s Ochtends reden we met een bus naar de Poolse grens, waarna we nog drie kilometer moesten lopen met de slapende kinderen en de bagage om bij de douane te komen. Daar waren we veilig en kregen we alles wat we nodig hadden, ook thee en warm eten. Van hieruit gingen we door naar een groot centrum voor vluchtelingen van het Rode Kruis in Przemysl.
Mijn zus kon ons niet opvangen omdat we met te veel waren, maar we kwamen oude vrienden tegen die regelden dat we bij twee geweldige families terechtkonden. We bleven twee nachten bij Małgorzata en Artur, hierna vonden we via internet een vakantiehuis vlakbij Lublin. Toen we aankwamen werden we met bloemen ontvangen. Het was 8 maart, Vrouwendag. Deze feestdag kennen we thuis in Oekraïne ook, het was een hartverwarmend gebaar.
Мы искали другую возможность уехать. И с подругой мы нашли небольшую станцию недалеко от дома, до которой добирались с помощью волонтёрского такси. На вокзале была почти тысяча людей. Нам удалось сесть в поезд. Поездка во Львов длилась 12 часов, сотни людей стояли в проходе, туалета не было, и свет выключался во время воздушной тревоги, чтобы мы не были заметной целью.
Мы Приехали во Львов после 21:00. Это был комендантский час, когда нельзя находится на улицах . Поэтому мы ждали эвакуационного поезда или автобуса всю ночь на улице возле вокзала, так как внутри здания вокзала все было занято людьми. Тысячи людей ждали эвакуации. Дети поспали 2 часа в волонтёрской палатке с обогревом, потому что на улице было -7° и шёл снег. Мы очень замёрзли, особенно дети. Утром на автобусе мы доехали до границы с Польшей и шли с сонными детьми и багажом ещё 3 километра до таможни. Там мы были в безопасности и получили все в чем нуждались, включая горячий чай и пищу. Оттуда нас перевезли в Красный Крест, большой центр для беженцев в Пшемышле. Моя сестра не смогла нас принять , так нас было слишком много. Но встретили давних друзей и они разместили нас в домах двух замечательных семей. Мы жили у Малгожаты и Артура две ночи. Затем мы нашли дома для отдыха недалеко от Люблина, там нас встретили с цветами , так как это был женский праздник 8 Марта. В Украине тоже есть эта традиция. Это было трогательным жестом.