Lees voor
In het kader van het thema HOOR ERBIJ! waren we op zoek naar verbindende verhalen;
Verhalen die de verbinding tot stand brengen en verhalen die bestaande verbindingen tonen.
In deze verhalen van inwoners van de gemeente Losser, jong, minder jong, afkomstig uit Losser of juist niet, lang of kortdurende verblijvend willen we te weten komen..
Waar hoor jij bij.
Gedurende de WAK, de Week van de AmateurKunst, plaatsen we elke dag nieuwe verhalen; het zijn stuk voor stuk prachtige portretten geworden.
Lees het verhaal bv het verhaal van Kim en Jaqueline kijk naar de prachtige beelden van het fotoproject.
En lees elke dag een deel van het verhaal van Nataliya die vluchtte uit Oekraïne.
Nataliya vluchtte uit Oekraine met haar 2 kinderen en woont in Losser in voormalig hotel Marktzicht.
Hieronder lees je deel 3 van het verhaal van Nataliya:
Lokale inwoners gaven ons kleren en schoenen en vrijwilligers kwamen eten brengen. We begrepen de Poolse taal erg goed, daarom kon mijn zoon hier ook twee weken naar school gaan. Echter, na een maand moesten we weg uit Lublin omdat het toeristische seizoen begon en het huis zou worden verhuurd. De vrijwilligers vertrokken naar verschillende landen in Europa, mijn man adviseerde me om verder te reizen naar Nederland. Hij was al enkele keren in Amsterdam geweest. Op dat moment hoorde ik dat mijn zus en onze stiefmoeder ook in Polen waren aangekomen. Mijn zus reisde met haar kinderen door naar Israël en vroeg me om moeder mee te nemen op onze tocht.
Mijn schoonmoeder woonde nog in Oekraïne, in een stad dichtbij de Russische grens. De situatie was verschrikkelijk daar, maar gelukkig vonden we vrijwilligers die haar konden ophalen. Dat lukte bij de tweede poging en 20 maart kon ook zij bij ons in Polen komen. Slechts één dag later werd de brug van Chernihiv naar Kiyv opgeblazen. Ik prijsde me opnieuw gelukkig dat we deze laatste kans hadden genomen. Nu waren we met z’n vijven. Binnen enkele dagen kwam daar mijn schoonzus bij met haar twee kinderen en waren we met acht. Op 9 april namen we met de hele groep de bus van Lublin naar een groot vluchtelingencentrum in Warschau samen met anderen die naar Nederland wilden reizen. Bij ons in de bus zaten een paar fantastische Nederlanders: de eigenaar van de bus, een vrouwelijke kinderarts, twee chauffeurs en ook twee vrijwilligers uit Moskou. Na een reis van 14 uur kwamen we op 10 april om 8 uur ’s ochtends aan in Losser. We hadden een keuze: hier blijven of doorreizen naar Amsterdam of Rotterdam. We besloten te blijven. Eindelijk, 45 dagen na het begin van de oorlog, waren we veilig. We konden uitrusten.
Там местные жители обеспечили нас одеждой и обувью, волонтёры привозили продукты. Мы хорошо понимали польский язык, поэтому мой сын ходил там 2 недели в школу. Но через месяц мы должны были уехать, так как дом отдыха открывался для туристов. Волонтёры отвозили в разные страны Европы, но муж советовал ехать мне подальше, в Нидерланды. Он уже был несколько раз в Амстердаме. В это время я узнала, что моя другая сестра с матерью тоже в Польше. Сестра с детьми собралась ехать в Израиль, поэтому попросила меня забрать мать (мачеху). Ситуация в некоторых городах Украины была ужасной, в одном таком городе на границе с Россией оставалась моя свекровь. Мы нашли волонтёров, и со второй попытки 20 марта она смогла выехать ко мне в Польшу. На следующий день единственный мост из Чернигова в Киев разбомбили. И я снова была счастлива, что мы успели использовать последний шанс. Теперь нас стало пятеро. Через несколько дней к нам присоединилась дочь моей свекрови с двумя детьми. Так нас стало восьмеро. 9 апреля мы все сели в автобус в Люблине , доехали до большого центра беженцев в Варшаве, взяли ещё желающих ехать в Нидерланды. С нами в автобусе были замечательные нидерландцы – владелец автобуса, женщина педиатр и два водителя, а также два волонтёра из Москвы. Через 14 часов 10 апреля в 8.00 утра мы прибыли в Лоссер. Нам предложили остаться в Марктзихт или ехать дальше в Амстердам-Роттердам. Мы решили остаться. Наконец-то после 45 дней от начала войны мы были в безопасности и могли отдохнуть.