Lees voor
In het kader van het thema HOOR ERBIJ! waren we op zoek naar verbindende verhalen;
Verhalen die de verbinding tot stand brengen en verhalen die bestaande verbindingen tonen.
In deze verhalen van inwoners van de gemeente Losser, jong, minder jong, afkomstig uit Losser of juist niet, lang of kortdurende verblijvend willen we te weten komen..
Waar hoor jij bij.
Gedurende de WAK, de Week van de AmateurKunst, plaatsen we elke dag nieuwe verhalen; het zijn stuk voor stuk prachtige portretten geworden.
Lees het verhaal bv het verhaal van Kim en Jaqueline kijk naar de prachtige beelden van het fotoproject.
En lees elke dag een deel van het verhaal van Nataliya die vluchtte uit Oekraïne.
Nataliya vluchtte uit Oekraine met haar 2 kinderen en woont in Losser in voormalig hotel Marktzicht.
Hieronder lees je deel 5 van het verhaal van Nataliya:
Toen ze 4 jaar was geworden ging mijn dochtertje vanaf november ook naar school om Nederlands te leren. Na de voorjaarsvakantie kon mijn zoon volgens de internationale school al zo goed Nederlands dat hij naar een reguliere school mocht, maar hij maakte zich grote zorgen over mogelijke problemen op de nieuwe school. Daarom bleven de kinderen 2 weken thuis. Het was een uitdaging voor ze om de hele dag op een klein kamertje te zitten en uiteindelijk wilden ze toch wel naar de Nederlandse school. Olga hielp me om Sanne, de directrice van de school de Imenhof, te ontmoeten. Dat mijn dochter nog geen Nederlands sprak was een obstakel, maar de directrice maakte een uitzondering en liet mijn beide kinderen toe. Drie weken moesten ze wennen en integreren, maar nu gaan ze met plezier en voldoening naar school. Mijn hart is vol liefde en dankbaarheid naar deze school: naar de directrice, de leerkrachten, de schoolkinderen, en hun ouders. Iedereen is ontzettend lief en geduldig, mijn kinderen en ik voelen ons altijd gesteund.
Ik werk zelf in een team van Nederlanders en voel me ook ongelofelijk gesteund door hen. Af en toe heb ik een slechte dag, wanneer ik op werk ben en moet huilen. Als ik bijvoorbeeld ’s ochtends het nieuws lees dat Kyiv weer is gebombardeerd, dan maak ik me grote zorgen dat mijn man daar misschien was. Ik wil dan niet huilen waar de kinderen bij zijn. Ik mis hem zo ontzettend en de kinderen missen hun papa. Ik ben uitgeput dat ik alles alleen moet doen. Mijn collega’s helpen me dan om daarmee om te gaan.
Младшая дочь, когда ей исполнилось 4, тоже пошла в школу в ноябре изучать нидерландский. После весенних каникул интеграционная школа сообщила , что у моего сына достаточный уровень нидерландского для перехода в обычную школу. Но сын очень переживал из-за возможных трудностей в школе, поэтому дети оставались дома 2 недели. Быть в маленькой комнате целый день для детей тяжело, поэтому они захотели в нидерландскую школу. Ольга Ван Вондел помогла мне встретиться с директором Санне в школе de Imenhof. Были сложности с дочерью, так как она ещё не говорила по-нидерландски. Но директор сделала исключение и приняла обоих моих детей. 3 недели они адаптировались, и сейчас они ходят в школу с удовольствием. Моё сердце полно любви и благодарности к этой школе, к директору, учителям, детям и их родителям. Все очень добры и терпеливы и всегда поддерживают меня и моих детей.
Я работаю с командой нидерландцев и я чувствую колоссальную поддержку с их стороны. Иногда у меня случаются дни, когда я плачу прямо на работе, так как не хочу это делать при детях. Например, если я прочитала утром новости , что Киев бомбили, я переживаю, как там мой муж, я скучаю за ним, дети скучают за папой, и просто потому, что я очень устала справляться со всем сама. И мои коллеги помогают мне справиться с этим.