Lees voor
In het kader van het thema HOOR ERBIJ!waren we op zoek naar verbindende verhalen;
Verhalen die de verbinding tot stand brengen en verhalen die bestaande verbindingen tonen.
In deze verhalen van inwoners van de gemeente Losser, jong, minder jong, afkomstig uit Losser of juist niet, lang of kortdurende verblijvend willen we te weten komen..
Waar hoor jij bij.
Gedurende de WAK, de Week van de AmateurKunst, plaatsen we elke dag nieuwe verhalen; het zijn stuk voor stuk prachtige portretten geworden.
Lees het verhaal bv het verhaal van Kim en Jaqueline kijk naar de prachtige beelden van het fotoproject.
En lees elke dag een deel van het verhaal van Nataliya die vluchtte uit Oekraïne.
Nataliya vluchtte uit Oekraine met haar 2 kinderen en woont in Losser in voormalig hotel Marktzicht.
Hieronder lees je deel 1 van het verhaal van Nataliya:
Het was 24 februari 2022, 2 dagen voor mijn verjaardag. Eigenlijk waren mijn man en ik van plan die dag te gaan winkelen om een jas voor de lente te kopen als verjaardagscadeau. Maar om 04.00 ‘s ochtends schrokken we wakker van de bombardementen: het was oorlog. Ik kon het niet geloven en wilde het niet geloven Natuurlijk waren we bang dat dit zou gebeuren, maar dat Rusland nu echt had aangevallen was onvoorstelbaar.
We waren in paniek, we waren niet goed voorbereid op deze situatie. Het was koud, februari is de koudste maand van het jaar bij ons. We woonden op de 8e verdieping, er was geen schuilkelder in de buurt en we wisten niet waar we naar toe moesten… We namen de slapende kinderen (van 11 en 3 jaar oud) en twee koffers en vonden een ondergrondse parkeergarage in de buurt. We bleven daar de rest van de dag. We waren moe, we bevroren van de kou en de kinderen vroegen om eten. We wisten niet wat ons te wachten stond en gingen daarom ’s avonds naar huis om op te warmen en wat te eten.
De volgende dag stelde de gemeente de kelder van ons appartementengebouw open om te schuilen. We hoorden telkens het luchtalarm en gingen keer op keer naar beneden met de kinderen om te schuilen. De kelder was oncomfortabel, druk, stoffig en we konden nergens slapen.
Na 3 dagen telkens naar de kelder te zijn geweest besloten we om thuis in de gang te schuilen volgens het ‘tweemurenprincipe’ (in oorlogsgebied wordt aangeraden om achter 2 muren te schuilen; 1 die de impact van een bom incasseert en 1 die de brokstukken van de eerste muur tegenhoudt). Dit was de veiligste plek van ons huis. Elke 10 minuten lazen we het nieuws, en dat was verschrikkelijk. Zo zaten we daar 10 dagen lang. Mijn man smeekte me te vluchten met de kinderen, maar ik wilde bij hem in Oekraïne blijven – hij mocht immers het land niet verlaten. Maar mijn man bleef aandringen, het was te onveilig, voedsel werd schaars, de winkels waren dicht en het was gevaarlijk om de straat op te gaan: we hoorden beschietingen.
Mijn oudere zus werkte in Polen. Het plan was naar haar toe te gaan, maar hoe te reizen?
Er was geen vliegverkeer mogelijk, alle wegen waren gebombardeerd. Alleen per trein zouden we nog kunnen reizen. Ik pakte een koffer en twee rugzakken en nam de kinderen mee. We zouden een taxi nemen, aangezien het treinstation aan de andere kant van de Dnjepr was. Normaal duurt deze rit één uur, maar nu duurde het wel 4 uur, omdat bijna alle bruggen dicht waren en op één brug een file stond. Wanneer het luchtalarm afging stonden alle auto’s telkens stil. Zodoende kwam de taxi helemaal niet aan en bleven we thuis. Die avond vuurde Rusland raketten af op dat station. Wat een geluk dat we er niet hadden kunnen komen.
Это случилось 24 февраля 2022 года за 2 дня до моего дня рождения. Мы с мужем планировали шоппинг , чтобы купить мне весеннее пальто , как подарок. Но в 4.00 утра мы проснулись от взрывов. Война началась. Я в это не могла и не хотела верить. Мы боялись, что что-то подобное произойдет, и все равно это было просто немыслимо, что Россия действительно напала на нас.
Мы запаниковали, так как не были готовы к тому, что случилось. На улице было холодно; в Украине февраль – самый холодный месяц в году. Мы жили на восьмом этаже, рядом не было бомбоубежища, и мы не знали, куда идти…Мы взяли сонных детей ( им было 10 и 3 года) и 2 чемодана и нашли подземную парковку поблизости. Мы пробыли там остаток дня, устали , замёрзли и дети просили есть. Мы не знали, что ожидать, поэтому к вечеру мы вернулись домой, чтобы согреться и поесть.
На следующий день муниципалитет открыл подвал нашего дома , как убежище. Мы снова и снова слышали воздушную тревогу, поэтому каждый раз спускались с детьми в подвал, но там было неудобно – много людей, пыль и негде спать. После 3 дней многократных спусков в подвал мы решили прятаться дома в коридоре по правилу “двух стен” – самое безопасное место дома. Каждые 10 минут мы читали новости, и они были ужасными. Так мы жили 10 дней. Мой муж просил меня бежать с детьми, но я хотела оставаться с ним в Украине, так как он не мог покинуть страну. Муж настаивал, чтобы мы уезжали, – ситуация становилась слишком опасной, пищи становилось меньше, многие магазины закрылись, и выходить на улицу было страшно, мы слышали выстрелы.
Моя старшая сестра работала в Польше: наш план состоял в том, чтобы поехать к ней. Но как можно было поехать? Воздушное движение невозможно, все дороги обстреливались. Путешествие было возможно только поездом. Я собрала чемодан и два рюкзака и детей. Мы вызвали такси, так как железнодорожный вокзал находился на другой стороне Днепра. Обычно эта дорога занимала 1 час, но в то время это было 4 часа, потому что почти все мосты были закрыты, на одном мосту пробка, и во время воздушной тревоги все машины останавливались. Поэтому такси не приехало, и мы остались дома. В этот вечер Россия ударила ракетой по вокзалу. Я была счастлива, что мы не доехали до вокзала.